सपनामा शहीद र एक अज्ञात यात्रा

माघ १६ को दिन थियो, शहीद दिवसको पावन अवसरमा म एक अज्ञात यात्रा गर्दै थिएँ । यो यात्रा काल्पनिक थियो, तर यसको भावनाले मलाई गहिरो रूपमा छोयो । यात्रा गर्दा, म एक स्थानमा पुगें जहाँ सबै शहीदहरू एकत्रित थिए । यिनीहरू, लखन थापादेखि गंगालाल श्रेष्ठसम्मका महान शहीदहरू, जो आफ्नो प्राणको आहुति दिएका थिए, आज शान्ति र गर्वका साथ उभिएका थिए ।

शहीदहरूको चेहरामा एक विशेष प्रकारको शान्ति थियो, र तिनीहरूको आँखामा अडिग आशा देखिन्थ्यो । उनीहरूको सबैको मनमा एउटै कुरा थियो–‘हामीले जो केही गरे, त्यो व्यर्थ थिएन । नेपाल अहिले समृद्ध, आत्मनिर्भर र स्वतन्त्र राष्ट्र बनेको छ ।’

शहीदहरूको सामूहिक आवाज उठ्यो, ‘हामीले देखेको सपना यो थियो । हामीले भोगेका कष्ट र दुःखको केवल एकै उद्देश्य थियो–हाम्रो मुलुकको विकास र समृद्धि ।‘ मेरो आँखामा आँसु आए, त्यतिबेला मैले एक स्पष्ट दृश्य देखे ।

नेपालको आर्थिक परिपुष्टि र समृद्धि अहिले देखिन्थ्यो । मुलुकका प्रत्येक नागरिकलाई गुणस्तरीय शिक्षा र स्वास्थ्य सेवाहरू उपलब्ध थिए । सीमित स्रोतहरूबाट विकासको नयाँ युगको सुरुवात भइसकेको थियो । शहीदहरूको बलिदानको मूल्य अब प्रत्येक नेपालीको हर्ष र समृद्धिमा परिणत भएको थियो । जनताले अब कुनै दीनदारीको महसुस गर्दैनथे, बरु समृद्धि र सशक्तिकरणको गीत गाइरहेका थिए ।

सन्दर्भ शहीद दिवस

राजनीतिक दलहरू, जुन पहिले मात्र स्वार्थका लागि संघर्ष गर्दै थिए, अब जनता र देशका लागि काम गर्न समर्पित थिए । तिनीहरूका विचार र कार्य अब केवल सत्ता प्राप्तिका लागि होइन, बरु नेपाललाई आर्थिक, सामाजिक, र राजनीतिक दृष्टिले प्रगति र समृद्धिको शिखरमा पुर्याउने उद्देश्यका साथ अघि बढिरहेका थिए । सपना देख्दै गर्दा मैले देखा, जे जस्तो अराजकता र भ्रष्टाचारका कारण हामीले अघिल्लो पुस्तामा दुःख भोगेका थियौं, त्यो अब नष्ट भइसकेको थियो । शहीदहरूले, जो केवल प्रजातन्त्र र समृद्धिका लागि लडे, आफ्नो बलिदानको परिणामस्वरूप साँचो लोकतन्त्र र न्यायपूर्ण समाजलाई देख्न पाएका थिए । आज देशले त्यो सपना पूरा गरेको थियो ।

अब नेपालसँगसँगै आर्थिक र सामाजिक समृद्धिको मार्गमा अग्रसर थियो । हरेक नागरिकको मौलिक अधिकारहरूको रक्षा भइरहेको थियो । संसदका सदस्यहरू आफ्नो भत्ता र सुविधा मात्रको लागि होइन, जनताको भलोका लागि काम गरिरहेका थिए । विभिन्न कालखण्डमा भ्रष्टाचारका काण्डहरु गर्ने जीवित जतिले जेल गएका थिए ।  तिनका सम्पत्ति राष्ट्रका नाममा आएको थियो  ।  भ्रष्टाचार र अपारदर्शीता कहिल्यैको इतिहास बनेका थिए । दलहरु सबै सुध्रिएका थिए सीमित दलहरु थिए नेपाल एक थियो, सबै दलहरूले मिलेर साझा उद्देश्यको लागि काम गर्दै थिए–नेपाललाई सशक्त, समृद्ध, र शान्तिपूर्ण राष्ट्र बनाउने उनीहरु भनिरहन्थे र त्यस्तै व्यवहार गरेका थिए ? 

नेपालको सबै क्षेत्रमा अब समृद्धि थियो–कृषिमा, उद्योगमा, विज्ञान र प्रविधिमा, शिक्षा र स्वास्थ्य क्षेत्रमा, सबैले प्रगति देखिरहेका थिए । मानिसहरू आपसमा एकअर्कालाई सहयोग गर्दै थिए र राष्ट्रिय हितको लागि एकजुट थिए । समग्र देशमा विकास र समृद्धिको लहर थियो, सडकहरु चिल्ला र सफा थिए, विश्वविद्यालयहरुका ताला खुलेको थियो । स्वास्थ्य र शिक्षा सहज सर्वसुलभ लियो राज्यले त्यसको जिम्मा लिएको थियो । जनताका कामहरु सरारर भएका थिए । सबै घरैबाट उन्नत प्रविधिको सहयोगले काम गरिरहेका देखिन्थे । अमेरिका युरोप लगायतमा मुलुकबाट शिक्षा र रोजगारको लागि नागरिकहरु आएका देखिन्थे । 

मैले एक गहिरो सास फेरेँ र महसुस गरेँ कि यो सपना अब वास्तविकतामा परिणत भएको छ । शहीदहरूले जसका लागि बलिदान दिएका थिए, त्यो सपना अब जीवित थियो । उनीहरूको आत्माको शान्ति र गर्वमा बसिरहेको थियो, र देशले तिनीहरूको बलिदानलाई सम्मान दिएर, त्यसको साँचो अर्थमा देशलाई समृद्ध बनाएको थियो ।

म फेरि एकपटक सहिदहरूको सामूहिक आवाज सुन्थें – ‘हामीले जो चाहेको थिएँ, त्यो अब भएको छ । हाम्रो सपना पूरा भएको छ । नेपाल अब त्यस्तो राष्ट्र बनेको छ जुन हाम्रै योगदान र बलिदानको कारण सम्भव भयो ।’ यो सपना अब हाम्रा लागि, प्रत्येक नागरिकको लागि वास्तविकता बनिसकेको थियो । नेपाल एक समृद्ध राष्ट्रको रुपमा नयाँ युगको पथमा अघि बढिरहेको थियो । 

अकस्मात मेरो सपनाबाट म झल्यासँ बिउझे अनि सुन्छु कोही जिन्दावाद, जय होस्को नारा लाउदै थिए । कतै सपना साकार भएको हो कि भनेर बाहिर कौसीमा हेर्दा त एक हुल पार्टीका मान्छेहरु त्यही पुरानो भ्रष्ट नेतालाई माला लगाएर सम्मान गदैै थिए, उ मख्ख थियो भ्रष्टाचार गरेकोमा देश जर्जर भएकोमा । बल्ल पूर्ण जागे मैले र सपनाका शहीदले देखको केवल सपना मात्र थियो । सोच्दैछु ती शहीदका सपना कहिले र कसले साकार पर्ने हो  ।